ฝึกเดินลำพังหากไม่มีผู้ใดจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[Joe524]

กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ย มากเท่านั้น

ราวกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็หล่นออกมาจากมือมากแค่นั้นที่ควรจะ

ถนอมจงรู้ถนอม เนื่องจากว่า เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นสิ่งมีค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด และก็เศร้าใจที่สุดก็เป็นได้เมื่อใด ที่รู้สึกสิ้นหวังถ้าอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเหอะแต่เมื่อร้องจนพอใจแล้ว ก็จะต้องลุกขึ้นยืนหยัด อีกทีให้ได้

ความซาบซึ้งชดเชยความผูกพันมิได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนฝูงหรือคนแ ปลกหน้าคุณจำต้องศึกษาที่จะยิ้ม ถึงแม้ในใจจะร่ำไห้ครวญคราง

สักเท่าใดด้วยเหตุว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นชรา ก็เลยอย่ า ไปคาดหมายว่าจะมีผู้ใดดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขถ้าเกิดใครสักคนไม่มีค่าเพียงพอให้คุณถนอม ก็ต้องฝึกฝนปลดปล่อย

ฝึกหัดวาง ฝึกทิ้ง

อย่ า เลือกคบคนที่รูปพรรณสัณฐาน

ต้องทำความเข้าใจที่จะยกย่องคนที่ความสามารถ และถ้าเกิดคุณคิดว่าตัวเองสู้ผู้อื่นเขาไม่ได้อย่ า

ได้น้อยใจ เพราะคุณ ก็เป็นคนเดินดินเสมือนบุคคลอื่นทั่วๆไป

บิดามารดาคือผู้ที่รักรวมทั้งปรารถนาดีต่อคุณสูงที่สุด

อย่ า คิดถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิน อย่ า มีความรู้สึกว่าในสายตาบิดามารดา คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่เสมอเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แต่ไม่สงส ารบิดามารดาหรอ ที่มีลูกไม่รู้โตสักที

ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

เพราะเหตุว่าทุกอย่างแปรไปทุกเมื่อทุกนาที อย่ า เอากระบวนการเก่าๆมาแก้ไขปัญหา คนสองคน

รักกันอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา อย่ า มัวแต่เพ้อ อย่ า เอาแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้บางทีอาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

วิถีทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ต้องศึกษาที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่ผู้อื่นมิได้สนใจคุณดังเดิม ก็ไม่ต้องเสียใจ

เนื่องจากว่าทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่จะต้องเ ดินเหมือนกัน ไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณไปจนถึง

ปลายทาง อย่ า ให้ใครกันแน่ผู้ใดผู้หนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง กลายเป็นทั้งหมดใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของคนเรา เกิดขึ้นจากการเกลียดที่จะอยู่คนเดียว
อยู่คนเดียว
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/